Bir Gamer’ın Bakış açısından ‘Hunt: Showdown’ İncelemesi

Bu zamana kadar fazlaca fazla harp, gizlilik yada ekip odaklı oyun piyasaya sürüldü. Battlefield benzer biçimde pata küte aksiyona girdiğimiz, Sniper Elite benzer biçimde gizlice askeri bölgelerin arasına sızdığımız yada Rainbow Six: Siege benzer biçimde ekip oyununun inanılmaz mühim olduğu birçok oyunu oynamış biri olarak, bu oyunların hepsine benzeyen sadece hem de hiçbirine benzemeyen bir oyun var ki ilk oynadığım anda beni etkilemeyi başardı: Hunt: Showdown.

Aslına bakarsak 2018 senesinde beta testleriyle beraber görücüye çıkan ve 2019’da tam sürümüne kavuştuğumuz Hunt: Showdown’u 2020 yılına kadar oynamamıştım. Hemen sonra bir arkadaşımın ‘birlikte oynarız’ diye bana aldırması (sadece benimle bir kez oyuna girdikten sonrasında oyunu beğenmemesi), bilgisayar başına beni kitleyen bir oyunla tanışmama vesile oldu. FPS oyunlarını iyi oynayan bir oyuncu olarak buna da kolay alışacağımı düşünmüştüm, yanılmışım.

Hunt: Showdown iyi mi bir oyun?

Hunt: Showdown, isminden de anlayabileceğimiz suretiyle aslına bakarsak ‘av‘ temellerine dayandırılmış bir oyun. Bounty hunt, şu demek oluyor ki ödül avcılığı yaptığımız bu oyunda belirli kontratlar var ve her kontratın kendine hususi bir ödülü, şu demek oluyor ki bossu var. Sadece Hunt: Showdown’da avlamaya çalıştığımız tek şey, kontratın belirlediği bosslar değil.

Hunt: Showdown, isminin hakkını veriyor zira bu oyunda hem bossları hem de öteki oyucuları avlamaya çalışıyorsunuz. Bunun yanında bir de av olmamaya çalışmanız var. Şu demek oluyor ki “Ben boss’u öldürdüm, ödülü aldım, hadi çıkışa gideyim de bitsin oyun” diye bir durum yok. Siz ödülü aldığınız anda öteki tüm oyuncuların haritasında gözüküyorsunuz, bu da artık sizin av olduğunuz anlamına geliyor.

Ödülü alınca da iş bitmiyor. Bu ödülü belirli çıkış noktalarına götürerek 30 saniye civarı bir süre beklemeniz gerekiyor. Eğer bunu yaparken hayatta kalırsanız, kazanırsınız. 

Biz yeni bir Crysis beklerken, nereden çıktı bu Hunt?

Büyük bir Crysis serisi hayranı olarak Crytek’ten yeni bir Crysis oyunu beklerken Hunt: Showdown karşıma çıktı. Bu bir tek benim için değil, tüm oyun dünyası için aslına bakarsak beklenmedik bir vaka gibiydi zira Crytek’in giderek batmaya başladığı ve artık geliştiricilik yoluna devam edemeyeceği düşünülüyordu. Crytek ise Hunt: Showdown ile Crysis beklentilerini yıksa da “Bakın; ben buradayım, hala yıkılmadım!” dedi.

“Piyasada Hunt: Showdown benzer biçimde bir oyun yok mu?” derseniz eğer, var. Sadece burada dikkatinizi çekmek istediğim bir mevzu var; piyasada bir tane daha Hunt: Showdown yok. Bunun sebebi, Hunt: Showdown’un kendine özgü dinamiklere ve tüm FPS oyuncularını zorlayacak oynanış mekaniklerine haiz olması.

Benzersiz bir oyun deneyimi

Counter Strike, Battlefield, PUBG, Rainbow Six Siege ve bunlar haricinde aklınıza gelebilecek birçok FPS oyununu çevremin de görüşüyle bir nebze iyi oynayan biri olduğumu söyleyebilirim sadece Hunt: Showdown beni fazlaca zorladı. Zira bu oyunda “Elime silahı alayım, sıka sıka ilerleyeyim. Karşıma biri çıkarsa bam güm hedşat atar indiririm” diye bir mekanik yok. Tam aksine; sesleri dinleme, etraftaki vakaları takip etme, bossların hareketlerini seyretme, küçük sadece etkili bilgileri soruşturma, tabanca sesinin mesafesi benzer biçimde inanılmaz detaylara boğan mekanikler var.

Yerde olan sadece göremediğiniz bir dal parçasına basmanız, ekranınızın aniden kararmasına sebep olabilir. Koşarken çıkardığınız ayak sesleri, zombilere bıçakla yada muştayla istila etmek yerine sıktığınız her mermi, yanından geçerken ürkütmeniz sebebiyle havlayan köpekler ve kışkırtarak uçurduğunuz karga sürüleri, rakiplerinize “Ben buradayım, gel beni öldür” dediğiniz işaretler. Doğal aynı şeyler sizin rakiplerin yerini belirlemeniz de ilgilendiriyor. Şu demek oluyor ki aynı sizin benzer biçimde rakiplerinizin de bu mevzularda fazlasıyla duyarlı olması gerekiyor.

İşte oyunun benzersizliği de burada ortaya çıkıyor. Hunt: Showdown yalnızca bileğinizi konuşturarak kazanabileceğiniz bir oyun değil. Normal olarak hedef alma becerisi bire bir savaşlarda belirgin bir fark ortaya koyuyor sadece geriye kalan zamanlarda her şeye fazlasıyla dikkat etmek sizi galibiyete götürecek anahtar.

Gerilimi altına kadar hissettiren atmosfer

Hunt: Showdown’un bölüm tasarımları ve sesleri oyundaki gerilimi fazlasıyla hissettiriyor. CryENGINE V oyun motorunun da etkisiyle oyunun grafikleri de fazlaca etkisinde bırakan. Bilhassa ormanlık alanlar ve labirent benzer biçimde olan yapılar, oyunda gece olmasıyla beraber fazlaca daha gerici olabiliyor zira düşmanın nereden çıkacağı asla belli olmuyor.

Sesler de aynı şekilde fazlasıyla detaylı tasarlanmış. Tabanca sesi her 100 metrede bir değişik tonda geliyor, hatta bunun için oyun içinde tabanca seslerini mesafeye nazaran dinleyebileceğiniz bir alan bile bulunuyor. Sadece her 10 adımda bir dallara basarak çatırtı sesi duymak kimi zaman insanı çıldırtabiliyor. Seslerin detaylı olmasının bir dezavantajı da yüksek seslerin olması. Siz görmeseniz bile aniden uçmaya süregelen kargalar sanki kulağınızın dibinde bağırıyormuş benzer biçimde hissedebilir ve klavyeyi fareyi fırlatabilirsiniz.

Saçmalayan suni zekâ:

Hunt: Showdown aslına bakarsak suni zekâsıyla ön plana çıkıyor benzer biçimde durmuyor sadece kimi zaman suni zekânın yapmış olduğu saçma şeyler insana sinir krizi geçirtebilir. Eğildiğiniz ve sizin bile kendinizi duymadığınız aniden herhangi bir zombinin arkası dönükken sizi görmesi yada arada bir köpeklerin asla alakanız bile yokken havlamaya başlaması, rage quit dediğimiz vakalara sebebiyet verebiliyor.

Eşleştirme sistemi hâlâ muntazam değil

Oyunun çıkmasının üstünden neredeyse 2 yıl geçmiş olmasına karşın eşleştirme sistemi ne yazık ki pek muntazam çalışmıyor. Oyunlarda normalde 12’ye kadar değişik oyuncu oluyor ve PvP sistemi bu şekilde işliyor. Tek şahıs ve 2 kişilik ila 3 kişilik gruplar halinde girebildiğiniz kontratlarda kimi zaman karşınıza asla rakip çıkmayabiliyor. Şu demek oluyor ki bomboş, zevksiz ve bir tek ödül avladığınız oyunlar oynayabiliyorsunuz.

Eğer şanssız değilseniz karşınıza rakipler geliyor sadece bu sefer de siz 30 seviyeyken karşınızdaki şahıs 100 düzey çıkabiliyor. Şu demek oluyor ki siz daha oyuna yeni yeni alışırken karşınıza esasen oyunu yemiş bitirmiş, vurduğunu indiren, yılan benzer biçimde ormanın derinliklerinde kaybolup aniden kâbus benzer biçimde üstünüze çökebilen rakiplerle karşı karşıya gelme olasılığınız oldukça yüksek.

Son yorum ve netice

Hunt: Showdown son zamanlarda devamlı olarak indirime giriyor, bu şekilde oyunu oynayan şahıs sayısı da artış gösteriyor. Oyunu birkaç paragraf ilkin söylediğim benzer biçimde arkadaşımın tavsiyesiyle indirimdeyken almıştım. Ortalama 40 saatlik bir oyun süresi süresince araya asla başka oyun sokmadan Hunt: Showdown oynadığımı söyleyebilirim. Oyun benim için oldukça akıcı, rekabetçi ve keyifli bir tecrübe sundu.

Doğal bunda arkadaşlarınızla beraber oynamanın da tesiri olabilir. Bana oyunu aldıran dostum pek beğenmeyip oyunu oynamasa da oyun içinde tanıştığım birkaç kişiyle devamlı olarak 2-3 kişilik grup şeklinde oyunlara girdim. Bu da daha taktiksel oynayarak daha çok oyun kazanmamı sağlamış oldu.

Netice olarak gelelim aslolan meseleye: Hunt: Showdown, fiyatını hak ediyor mu? Alınır mı? Cevabım evet. Normalde 109 TL fiyat etiketine haiz olan Hunt: Showdown, indirimle 54,50 TL’ye kadar düşüyor ve bu fiyatı bence kesinlikle hak ediyor. Grafik, ses, oynanış ve bölüm tasarımıyla Hunt: Showdown, hayatım süresince unutmayacağım ve gelecekte ‘Bu şekilde bir oyun vardı’ diyeceğim oyunlar arasına kendi adını yazdırmayı başardı.

Serimizin ikinci konuğu olan Hunt: Showdown incelemesinin de sonuna gelmiş bulunuyoruz dostlar. Siz değerli ziyaretçilerimizin de bu oyunla ilgili fikirlerinizi yada oyun hakkında merak ettiklerinizi yorumlar kısmında temenni ediyorum. Bunun yanı sıra yorumlamasının/incelemesinin yapılmasını istediğiniz oyunlar var ise bu tarz şeyleri da yorumlar kısmında paylaşabilirsiniz. Serinin devamı için bizleri takipte kalınca, oyun oynamayı ve eğlenmeyi de asla bırakmayın.