Bir Gamer’ın Bakış açısından We Happy Few İncelemesi

“Bir Gamer’ın Bakış açısından” serimizde sizlerle beraber oyunları inceleyecek, güzel ve fena yanlarını altına kadar konuşacak ve eğlencenin altına vuracağız. Bu seriyi öyleki fazla ciddi, devamlı gördüğünüz oyun araştırma yazılarıyla karıştırmayın zira burada ney gömülmesi gerekiyorsa onu altına kadar gömecek, ney övülmesi gerekiyorsa onu sonuna kadar öveceğiz.

Serimizin ilk konuğu ise fazlaca kişinin bilmediği sadece benim fazlasıyla beğendiğim We Happy Few. Bazı oyunlardan esintileriyle, bölüm tasarımlarıyla ve hikâyesiyle fazlasıyla ilgimi çeken We Happy Few, bundan 5 yıl ilkin, 2016’da erken erişim olarak piyasaya sürülmüştü. Şimdi ise tam sürümü PC, PlayStation ve Xbox oyun platformları için gösterildi.

1960’ların İngiltere’sinde hayatta kalmaya ve kardeşimizi bulmaya çalışıyoruz

We Happy Few, İkinci Dünya Savaşı zamanında (1945’li seneler) kardeşini Nazi Almanlarına kaptırmış Arthur’u yönettiğimiz bir oyun. Yapmış olduğu bir yanlışlık sebebiyle kardeşinin alındığı trene alınmayan Arthur, 1960’lı yıllara geldiğimizde kardeşini bulmak için elinden geleni yapıyor. Aslen hikâyenin bu kısmı, oyunun en başından bizlere anlatılıyor, sadece vakaları netleştirmek için oyunda birazcık daha ilerlememiz gerekiyor.

Ana hikâye kardeşimizi bulmakken oyunda her 10 adımda bir yan görevlerle karşılaşmanız mümkün zira We Happy Few, olabildiğince fazla yan göreve haiz. Yanlış anlaşılmasın, bu yan görevler ana görevden tamamen bağımsız ve can sıkan görevler değil. Aksine, bulunduğumuz ortamın ne kadar fena, çekilmez ve bir o denli da zavallı bulunduğunu sanki oyunun içerisindeymiş benzer biçimde hissettiren görevler.

Bu dünyada mutsuz, sinirli yada ‘gerçekçi’ olmak yasak

We Happy Few’da aslına bakarsak {hiç de} rengarenk olmayan dünyanın Joy adı verilen haplarla rengarenk göründüğünü azca fazlaca fark ettikten sonrasında hap almayı bırakıyoruz. Doğal bunu gören iş arkadaşlarımız ve güvenlik güçleri de durmuyor, bizi pata küte dövüyor. Ondan sonra acı gerçekle bir kez daha karşılaşıyoruz: Senelerdir gördüğümüz o renkli dünya, aslına bakarsak {hiç de} öyleki değil.

Oyunda birçok değişik kent var sadece aralarındaki temel fark şu: Bazı şehirlerde Joy hapı almadan dolaşmak, doğrusu Downer olmak kesinlikle hoş karşılanmıyor. Eğilmek, zıplamak, koşmak ve hatta birisine iki saniyeden fazla bakmak bile sizin Downer olduğunuzu belli etmek ve dayak yemeniz için süper bir sebep. Zira burada insanoğlu Joy adı verilen ‘uyuşturucunun’ etkisindeler ve mutsuz kimseyi görmek istemiyorlar.

Öteki şehirlerde ise aslına bakarsak dünyanın gerçekte ne işe yaradığını görüyoruz. Joy hapı almayı reddedenler ya da bu hapa erişemeyenler, Downer olarak adlandırılıyor. Dünyanın ulaşılmaz ve çıkılması da imkânsız olan bu yerlerinde insanoğlu çürümeye, birbiriyle savaşmaya ve yalnız olarak ölmeye mahkum bırakılmış. Peki ya siz, gerçeği mi seçersiniz yoksa bir uyuşturucunun tesirinde dünyayı toz pembe görmeyi mi?

Atmosferi derinden hissettiren mükemmel bir evren

Bir oyunun dünya tasarımına baktığımızda en fazlaca dikkatimi çeken şey ışıklandırma ve etraftaki objelerin tasarımı oluyor. Kısaca ışıklandırma ve ortam tasarımı ne kadar güzelse oyunun atmosferini o denli iyi hissedebiliyorum. Sizler için de durum buysa, güvenilir olun We Happy Few’u fazlaca sevebilirsiniz. Bunun yanı sıra dünyada keşfedebileceğiniz birçok ortam, saklanabileceğiniz birçok yer ve sürprizlerle dolu birçok mekân bulunuyor.

Işıklandırma, ortam kalitesi bir yana; We Happy Few’da ormana çıkarsanız işiniz bitebilir. Eğer Joy hapı kullanılması mecburi olan şehirlerden birine girdiyseniz ve “Etliye sütlüye bulaşmadan ormandan dolaşayım” dediyseniz, geçmiş olsun. Ya uzunca bir süre kat ettiğiniz yolu geri döneceksiniz ya da bulunduğunuz noktaya ulaşmak için yolun sonuna kadar devam edeceksiniz. Zira bu ormanlardan şehrin içine girmek hiçbir şekilde mümkün değil. Sana sormazlar mı Criterion Games: Madem içeri giremeyecektim, bu ormanı niye yaptın?

İlk başlangıçta hoş olsa da zaman içinde tekrara saran oynanış dinamikleri

Aslen bu oyuna ilk girdiğimde gizlilik, cenk ve değişik oynanış dinamikleri sebebiyle oyunun çeşitli bir yapıya haiz bulunduğunu düşünmüştüm. “Kalabalık polisler yada haydutlar var, gizlenerek ilerleyeyim” ya da “Elimde kürek var, bir koysam bir de yer koyar” benzer biçimde seçimler ilk olarak güzeldi sadece sonrasında bu birazcık tekrara sarmaya başladı.

“Downer Detector gördüm, Joy alayım”, “Beni kovalıyorlar madem, ara sokağa girip saklanayım”, “Tek misin sen? Cenk mı istiyorsun come oooon!” mevzuları bir süre sonrasında tekrara sarıyor sadece oyunda büyük bir craft sistemi ve o denli da büyük olmayan bir beceri ağacı var. Bunun yanı sıra devamlı olarak açlık, susuzluk, uyku durumu, Joy haplarının tesiri, fazla doz Joy’un sizi harap etmesi benzer biçimde birçok şeye dikkat etmeniz gerekiyor. E doğal olarak bunun yanı sıra bir de ağırlık problemi var. Eğer arkanızdan 30 şahıs sizi kovalarken “Aa şunu da alayım sonrasında lazım olur” diyip yerden bir şey alırsanız, aniden 30 kişinin oklavayla sizi dövmesini izliyor olabilirsiniz.

Azca fakat öz bug

Piyasaya sürülmesinin üstünden bir nebze vakit geçmiş oyunlarda bug dediğimizde aklımıza direkt olarak minik, oyuna pek de tesir etmeyen buglar gelir değil mi? Değil işte. Eğer We Happy Few oynuyorsanız, net olarak değil. Oyunda fazlaca mu fazla bug var? Kesinlikle hayır. Hatta şanslıysanız, bir ihtimal oyunu bug görmeden bile bitirebilirsiniz. Lakin eğer bir bug görüyorsanız, kesinlikle oyunu bitirmek için o kısmı baştan oynamanız gerekebilir.

Örnek vermek gerekirse; bir vazife aldım. Görevi yapmak için de bir objeyi A noktasından B noktasına götürmem ve teslim etmem gerekiyor. Bu eşyayı envanter düzenlerken yanlışlıkla yere attım, keşke atmasaydım. Yere attığım eşya aniden dünyanın altına düştü. Evet evet yanlış okumadın sevgili okur, koskoca obje çat diye yerin altına girdi. Yahu nerede bu diye aranırken, “Acaba ben mi görmüyorum ya” sorularını kendime sorarken her neyse dedim, oyun otomatik kaydetmiştir oradan devam edeyim.

Doğal kaydetmiştir kati, polyanna seni… Kayıt dosyasını bir açtım ki bir son olarak benim aldığım kayıt duruyor, bir de oyunun görevin derhal öncesinde almış olduğu kayıt. Objeyi almak için verdiğim savaşlar, delirmiş İngilizlerden gizlenerek, kafama oklava yiyerek koşturduğum yollar, hepsini yeniden yeniden çekmek zorunda kaldım. Tam görevi vereceğim, oyun kapanmış oldu. Evet bildiniz, We Happy Few’u ilk kez orada silmiştim.

Alınır mı bu oyun?

Bölüm tasarımları, ortam, hikâye ve atmosfer dediğimizde We Happy Few hakkaten de vakit geçirmek için olağanüstü diyebileceğimiz bir oyun. Mutlulukla kafayı bozmak da gerçeklerle yüzleşmek de sizin elinizde. Görüntüler, ışıklandırma, çizgisel grafikler mükemmel sadece bu oyun alınır mı derseniz, orada bir durmak isterim.

Bir oyunun fazlaca büyük ve ‘inanılmaz iyi’ olmadığı sürece 200 TL’den yüksek fiyata satılması beni o oyunu almaktan itiyor. Hele ki her yıl aynı oyunu önümüzde sunan EA’in yapmış olduğu benzer biçimde her yeni oyuna 400 TL fiyat çekilmesi, oyuncuları da dellendiriyor olabilir. We Happy Few da bu nedenden dolayı uzunca bir süre almadığım, uzaktan baktığım ve “Herhalde ben bu oyunu oynamayacağım” söylediğim bir oyun oldu.

Oyunun Steam platformundaki fiyatı an itibarıyla 209 TL. Evet, tamı tamına 209 TL. Sanat içerikli bir yapıya haiz olması ve fazlaca beğenmem bir yana, bu oyuna 209 TL verilir mi derseniz, verilmez dostlar. Çeşitli abonelik platformlarında We Happy Few fazlaca daha ucuz fiyatlara erişilebiliyor sadece direkt olarak Steam’den almanızı (En azından indirim olmadan) kesinlikle önermiyorum.

‘Bir Gamer’ın Bakış açısından’ serimizin ilk kısmı bitti, diliyoruz ki okurken oyun hakkında merak ettiklerinizi öğrenmiş ve eğlenmişsinizdir. Siz değerli ziyaretçilerimizin de oyunla ilgili fikirlerini yorumlar kısmında bekliyor olacağız. Serinin devamı için bizleri takipte kalınca, oyun oynamayı ve eğlenmeyi de asla bırakmayın.