Google’da Meydana getirilen Depresif Aramaların Artmasının Sebepleri

Geçtiğimiz günlerde Google, en oldukca aranan kelimeleri açıkladı. Bu kelimelerin birçoğuna gülüp eğlenmiş olsak da “Ben neden…” ile süregelen cümlelerin devamında aratılanlar oldukça düşündürücü. Doğal ki bu aramalar tüm ülkeyi genellemek için bir ölçüt değil sadece “Ben neden…” diye süregelen ilk 10 aramadaki depresif ruh hali de gözle görülür şekilde belli oluyor.

Siz yapmamış olsanız da çevrenizdeki insanoğlu bu aramaları yapmış olabilir. Peki neden kendisini fena hisseden insan sayısı bu kadar attı? Bir şeylerin ters gittiği belli ve bugün o ters giden şeyleri hep beraber anlamaya, çözmeye çalışacağız.  

Ilk olarak şu malum Google aramalarına tekrardan bir bakalım. “Ben neden…” cümlesini işte bu şekilde tamamlamışız: 

1. Ben neden sevilmiyorum 
2. Ben neden bu kadar çirkinim 
3. Ben neden doğdum 
4. Ben neden dışlanıyorum 
5. Ben neden eziğim 
6. Ben neden ağlıyorum 
7. Ben neden böyleyim 
8. Ben neden yalnızım 
9. Ben neden yaşıyorum 
10. Ben neden evde kaldım 

Şimdi bu aramaları birazcık daha yakından inceleyelim. 

İlk 10’da yer edinen bu cümlelerin geneline baktığımızda şubat, haziran ve temmuz aylarında yoğun bir halde artış yaşandığını görüyoruz. Şubat ayında ‘Sevgililer Günü’ olması sebebiyle bu artışın sebebi oldukça organik. Baktığınız her yerde kalpler, mutlu çiftler varken kendinizi daha oldukca mutsuz hissetmenizden daha düzgüsel bir şey yoktur.

Haziran ve temmuz aylarında ne olduğuna gelecek olursak; hatırlarsınız ki Covid-19’un yaşamımıza girmesiyle beraber, uzun bir pandemi sürecinden geçtik. Sokağa çıkma yasakları, maske takma zorunluluğu ve engellemeler derken de epey sıkıldık. Haziran ayında son sokağa çıkma yasaklarını yaşadık. Bu süreç süresince kimimiz ailemizle, kimimiz arkadaşlarımızla kimimiz ise tek başımıza evlerimizdeydik. Evlerimizde kapalı kaldığımız bu son günlerde yalnız olmasak bile kimi vakit kendimizi yalnız hissettiğimiz de oldu. Temmuz ayına geldiğimizde ise dışarıya çıkmaya, sosyalleşmeye başladık. Bu kez da kalabalıklar içinde yalnız hissettik.  

Üstelik interneti de daha çok kullanmaya başladık. 

TÜİK verilerine bakılırsa; 2022 senesinde 16-74 yaş arası bireyler arası web kullanım oranı %85’e ulaştı. Geçtiğimiz yıl ise bu oran %82,6’ydı. İnternete erişim imkanı olan hane oranı ise gene benzer bir oranda artış göstererek %94,1’e terfi etti.  

Buluğluk dönemindeki bireylerde de web ve toplumsal medya kullanımı büyük seviyede arttı. Hepimizin geçmiş olduğu erişkinlik döneminde bireyler, kendilerini toplumsal dünyadan soyutlamaya, sevilmediğini hissetmeye meyillidir. Bu dönemdeki bireylerin web kullanımının artması da birazcık ilkin bahsettiğimiz “Ben neden sevilmiyorum?” benzer biçimde cümlelerin Google arama motorunda en oldukca arananlara girmesinde bir etken olabilir. 

Her şeyi de Covid-19’a bağlayamayız doğal.  

Pandemi süreci süresince evlerimizde otururken en oldukca yaptığımız aktivitelerden biri toplumsal medyada dolaşmaktı. Kullandığımız uygulama sayısı ve telefon, bilgisayar, tv karşısında geçirdiğimiz süre de büyük seviyede arttı.

Sanal dünyanın bizlere yansımaları da psikolojimizi negatif yönde etkiledi. Bundan dolayı ne vakit Instagram’da, Twitter’da gezsek güzel/yakışıklı insanoğlu görüyorduk. Bunun sonucu olarak da kendimizi beğenmemeye başladık ve öz güvenimiz giderek düştü.  

Öz güvenimizin düşmesi toplumsal ilişkilerimizi de etkiledi.  

Kalabalık ortamlara girmek, yeni dostlar edinmek mevzusunda daha oldukca tereddüt yaşamaya başladık. Bundan dolayı toplumsal medyanın yaşamımıza soktuğu güzellik algısı hepimizi tesiri altına almıştı ve kendimizi beğenmemeye başlamıştık. Dolayısıyla başka insanların da bizi beğenmeyeceğini düşünüyorduk.  

…Ve netice olarak depresyona girdik. 

• OECD verilerine bakılırsa 2010-2020 yılları aralığında antidepresan kullanım oranlarındaki artış.

OECD verilerine bakılırsa son 2010-2020 yılları aralığında günlük antidepresan kullanımı %50 oranında artış gösterdi. Bildiğiniz gibi ki bir dönem vatanımızda antidepresan kullanmak, ruhsal destek almak mevzusunda büyük ön yargılar vardı. Gördüğümüz haberler, ekonomik koşullar, toplumsal baskılar derken de depresyon oranları gittikçe artıyor. Şu demek oluyor ki depresyonumuzun tek bir sebebi bulunduğunu söylemek yanlış olur.

Bununla beraber TÜİK verilerine bakılırsa boşanma oranları da son yıllarda yükselişe geçti. Şu demek oluyor ki ikili ilişkilerimizde de başaramadık… 

Dedelerimiz, ninelerimiz mektupla haberleşirlerken, çeşmenin başlangıcında birbirlerini görmek için beklerlerken ilişki hayatları oldukca daha kolaydı. Zira ellerindeki ufak bir kutu vesilesiyle her saniye değişik yüzler görmüyorlardı. Çevrelerinde kim var ise onu görüyor, birisini beğendikleri vakit “Daha güzelini görür müyüm?” düşüncesiyle hareket etmiyorlardı.  

Günümüzde ise telefonlarımızdaki sayısız uygulamada çeşit çeşit insanla karşılaşabiliyoruz. Bu sebeple de karşımızdaki insandan daha güzeli, daha iyisi, daha düşünceli birisi olabileceği düşüncesi aklımızın bir kenarına yer edebiliyor. Elimizdekinin kıymetini bilmiyor, daha fazlasını istiyoruz. Maalesef ‘daha çok’sını istememiz de bir çok vakit hüsranla sonuçlanıyor. Netice olarak yalnız kalıyor, mutsuz hissediyor ve depresyona giriyoruz.  

Şu demek oluyor ki her şeyi kendimize ‘biz’ yapıyoruz. 

Herhangi bir mevzuda çıkmaza girdiğinizi düşünüyorsanız, kendinizi mutsuz ve depresyonda hissediyorsanız ruhsal destek almaktan çekinmemelisiniz. İnsanız, tamamımız sevmeye, sevilmeye gereksinim duyuyoruz. Sadece işe ilkin kendimizi sevmekle başlamalıyız.

Hiçbirimiz toplumsal medyada gördüğümüz ve neredeyse hepsi birbirine benzeyen kadınlar/erkekler benzer biçimde olamayabiliriz. Nitekim tamamımız aynı olursak bizi ‘hususi’ kılan şeyleri de kaybedebiliriz…