12 Minutes İnceleme: Ne işe yaradığını idrak etmek için 12 dakikanız var!
Bilim kurgu filmlerinden ve vakit yolculuğu hikayelerinden hoşlananlar kesinlikle ARQ (2016), Edge of Tomorrow (2014), Groundhog Day (1993), Run Lola Run (1998) ya da Hurok(2016) ve benzeri filmleri izlemiş ya da en azından duymuşlardır. Tümü aynı günü yeniden eden bir vakit döngüsüne sıkışmış insanları mevzu alır. 12 Minutes incelemesine geçmeden ilkin bu filmler içinden ARQ filminden bilhassa anlatmak istiyoruz. Şu sebeple yapımcıların ARQ’dan esin almış olma olasılığı bir fazlaca yüksek 🙂 Filmimizde aniden kız arkadaşı Hanna’nın yanında uyanan Renton, sonrasında silahlı üç şahıs tarafınca yakalanıp, bir sandalyeye bağlanıp ve tehdit ediliyor. Bağlandığı sandalyeden kendini kurtarıp kaçmaya çalışırken de yakalanıp öldürülüyor. Sadece Renton, ölmek yerine tekrardan sevgilisi Hanna’nın yanında uyandığı sabaha geri dönüyor. Üstelik yaşamış olduğu her şeyi hatırlıyor ve birazdan tekrardan silahlı üç insanın odasına gireceğini de artık biliyor. Kısa bir süre ilkin piyasaya sürülen 12 Minutes oyununu daha evvelde duyduysanız ya da tanıtım filmini seyrettiyseniz ne dediğimizi anlayacaksınız. Duymamış olanlar için ise derhal anlatmaya başlamış olalım. 12 Minutes, hakkaten benzeri pek olmayan yaratıcı oyunlardan biri. Durağan(durgun) tepe kamerasına haiz ve uzun bir süredir örneğine pek rastlamadığımız point&click bir serüven türünde. Devamlı ölüp başa döndüğümüz için de hibrit bir rogue-like serüven oyunu olarak da tanımlasak sanırım yanlış olmaz.
Öldürmeyen 12 dakika kuvvetlendirir 😛
12 minutes, oyun mekaniklerini de öğrendiğimiz, kısa bir eve dönüş kısmı ile başlıyor. Sonrasında ise uzunca bir süre oyun alanımız; yatak odası, banyo, dolap ve salon ile sınırı olan. İlk başta oldukça fazla yapabileceğiniz bir şey yok. Etrafı gezip alanı tanımak ve dedektifin kapıya gelmesini beklemeniz gerekiyor. Dedektif, vardığında eşimizi babasını öldürmek ile suçluyor. Bu aşamada vereceğiniz herhangi bir tepki ya ölmemizle ya da bayılmamızla son buluyor. Sonrasında eve ilk döndüğümüz dakikaya geri dönüyoruz. İlk oynanış için olması ihtiyaç duyulan de aslına bakarsanız bu ve bundan kaçış yok. Değişik bir şey yapmış olup kurtulurum diye de düşünmeyin. Öykü her ölüşünüz ile yavaş yavaş açılacak şekilde tasarlanmış ve bir sonraki döngüde önceki yaptığınız hatayı tekrarlamamaya çalışıyorsunuz.
Meydana getirecek şey azca fakat ne yapacağını bulmak zor
Sorun şu ki, umutsuzca bir çıkış yolu ararken yalnız birkaç dakikanız olan bir vakit döngüsü içindesiniz. Fazlaca geçmeden rahat önlemlerin işe yaramayacağını keşfediyorsunuz. Kapı kilitlemek ya da bir yere saklanmak sizi korumuyor. Daha fazlasını söyleyip normal olarak eğlenceyi bozmayacağız. Bir vakit döngüsünde sıkışıp kalmak, teknik olarak sınırsız zamanınız varmış benzer biçimde hissettirse de dedektifin yolda bulunduğunu bildiğiniz, asansörün sesini ve kapıya doğru geldiğini duyduğunuzda işler karışmaya başlıyor. 12 Minutes’ın minimalist görünümü, dairedeki mobilyalarının seyrekliği ve azca sayıdaki karakterle beraber azca sayıda oda, bir halde baskıyı daha da artırıyor. Bilhassa kapının haricinde ayak sesleri duyduğunuzda ve hala ne yapacağınıza dair hiçbir fikriniz olmasa da zamanınızın dolmak suretiyle bulunduğunu bildiğinizde…
Yine oyunun geninde var fakat sonlara doğru daraltabiliyor!
Öteki taraftan kafanızda bir düşünce uyandığında bir sonraki döngüde onu tecrübe etmek için bir an ilkin ölmeyi beklediğiniz de oluyor. Bu döngülerin her birinde, yeni bir diyalog seçeneği açıldığında ya da öğrendiğiniz yeni bir gerçeğin iyi mi değişik hissettirdiği de hoş bir halde şaşırtıcı. Öte taraftan, takılıp kaldığınızda ve bir ipucu elde etmenin hiçbir yolu olmadığında aynı döngüyü yeniden yeniden yaşamak zorunda kalmak hoş değil. Fakat bu rogue-like’ın doğasında var öyleki değil mi? 🙂 Elbet oyunun sonuna doğru, oyunun birazcık kendini tekrarladığını da belirtmeden geçemeyelim. Her seferinde ufak bir değişikliği tecrübe etmek için aynı döngünün tamamını birden oldukça kez beklemek sinir bozucu olabiliyor.
Dedektifin sesi bir yerden tanıdık geldi mi?
12 Minutes’de baskıdan kaçmanın bir yolu yok. Daireyi terk edemiyorsunuz, ekranı karıştıran bir HUD yok ve nesnelerle yalnızca onları seçerek yada öteki nesnelerle birleştirmek için sürükleyerek etkileşime girebiliyorsunuz. Oyuna odaklanabilmeniz için gereksiz tüm unsurları ortadan kaldırılmış. Daha azca sayıda karakterin olması da dramaya eklendikten sonra oyunun lehine çalışıyor. Tüm cevapların yakınlarda bir yerde saklı olduğu bildiğiniz gibi. Sanki bir tür kaçış odasında benzer biçimde hissediyorsunuz. Xbox Series S üstünde denediğimiz Twelve Minutes’daki dikkat çekici bir başka nokta ise oyuncu ekibi! Daisy Ridley, James McAvoy ve Willem Dafoe’nun seslendirdiği diyaloglar hakkında yazmadan geçmek olmaz. Tek kelime ile mükemmeller. Twelve Minutes’daki diyaloglar, önceki her döngüden keşfedilenleri yansıtmak için mükemmel bir halde genişliyor. Twelve Minutes’ın oyuncu ekibinin becerileri oyunun ilerleyen zamanlarına kadar asla sırıtmıyor.
Netice
Oyun döngüsünün ana mekaniği olayların tekrarlanması üstüne kurulu. Dolayısıyla bunu eksi olarak belirtmek oldukça doğru olmaz. Fakat bilhassa oyunun sonuna doğru birazcık sinir bozucu olduğu da gerçek. Öteki taraftan bu karışık hikayedeki gizemler çözüldükçe iyi hissettiriyor ve bu dezavantajı bir miktar unutturuyor. Oyun bitirdikten oldukça sonrasında da sizi düşündürmeye devam ediyor. Daha ilkin incelediğimiz Last Stop’un da geliştiricisi olan Annapurna Interactive değişik oyunlar yapmayı seven bir şirket. Üstelik oyunlarına Türkçe dil desteği eklemeyi de unutmuyorlar. 12 Minutes, değişik bir biçim denenmiş olduğu için evet bir ihtimal muhteşem değil fakat kesinlikle oynanmayı hak ediyor. Üstelik Xbox Game Pass üstünden de parasız ulaşabileceğiniz için kaybedeceğiniz bir şey yok. Hele ki birbirinin kopyası oyunlardan sıkılanlara ilaç benzer biçimde gelecektir.
75
Yapımcı Annapurna Interactive
Dağıtımcı Annapurna Interactive
Platform Xbox One, Xbox Series S/X, PC
Tür Serüven, Rogue-like
Web https://twelveminutesgame.com/
